داشتم به خیابون ها فکر می کردم، به آدم ها و خیابون ها یعنی.. داشتم فکر می کردم یه خیابون، فقط یه خیابونه مگر این که یه خاطره رو تداعی کنه… فکر می کردم کدوم خیابون برایم چه کسی رو تداعی می کنه؟ به این هم فکر کردم که وقت عبور از کدوم خیابون، عمداً راهم رو کج می کنم تا از یه مسیر رد نشم، مبادا خاطره ی ناخوشایندی رو زنده کنه برام یا برعکس؟… چه زمان هایی پیش اومده که مسیرم رو چندین برابر کردم فقط و فقط برای این که از گذری عبور کنم که حال و هوای بودن با عزیزی رو برام زنده کنه… و به این که وجب به وجب هر خیابون، می تونه برای یه آدم پر باشه از خاطرات متفاوت و حتی متضاد..
این ما آدم ها و خاطراتمون هستیم که شهرها رو شهر می کنیم، خیابون ها با خاطرات ما خیابون می شوند، کوچه ها رنگ زنده بودنشون را از بودن و گذشتن و رفتن ما می گیرن…
به اولین باری که تهران رو دیدم فکر کردم، اولین باری که از ولی عصر گذشتم… ولی عصر اون روز عصر برای من یه خیابون خشک بود و بی احساس که همه ی هیجان سخنرانی پرشور مامان راجع به زمان ساخت این خیابون و ستون درخت های ردیف شده دو طرفش رو بی تاثیر می کرد… با خودم فکر می کردم که چه کسی می تونه ولی عصر رو دوست داشته باشه وقتی خیابون ارَم رو دیده؟ یا وقتی توی عفیف آباد و ملاصدرا قدم زده؟..
حالا که سال ها از اون غروب می گذره، خیابون ولی عصر برام یه شگفتی دوست داشتنی محسوب می شه.. یه جایی که همیشه آرزو دارم وقت و توان ِ قدم زدن داشته باشم و سر تا تهش رو پیاده طی کنم. ساعی منو یاد امین می ندازه، چند قدم بالاتر جلوی کلینیک مهر، بارانکم. گاندی، شایای دوست داشتنی م رو. ونک، فرشته و پونه دوستای کلاس زبانم. چند قدم بالاتر، یه بیمارستان هست که چند شب مامانم اونجا بستری بود.. هر بار که مجبور می شم اون چند قدم رو پیاده طی کنم یادم به بوی بیمارستان و خستگی و اضطراب اون روزها می افته. جلوتر، سر میرداماد، مرکز خرید پایتخته و من، امین رو به یاد میارم که همیشه خریدهاش رو از اونجا انجام می ده. بالاتر از اون، بیمارستان خاتم و اندوسکوپی. نیایش و اسفندیار، ایر عربیه Air Arabia را به خاطرم می ندازه و روزهای قبل از سفر هند، یه مقدار جلوتر مطب دندونپزشکی هست که خیلی دوستش دارم… پارک ملت برام خاطره های زیادی داره، استاد، شهرزاد و همه بچه های کاردانی، روزهای اول تهران آمدنم و هزار تا خاطره ی رنگارنگ دیگه. بالاتر از اون، یه کوچه هست که به جردن می رسه و یاد ِ روزهایی که نوشین پانسیون شده بود و براش چیزمیز می بردم رو به خاطرم میاره. جام جم، یه دوست قدیمی. پارک وی، نرگس…… باغ فردوس، پونه…. تجریش… دربند… میدون قدس…
و باز هم به این فکر کردم که ما آدم ها خیابون ها رو زنده می کنیم، و یا می کشیم…
به خیابون ها شادی اضافه می کنیم، یا درد…
ما آدم ها با خاطره هامون خیابون ها رو شخصیت می دیم…
و خیابون ها هم می تونن ما رو زنده کنن، یا بکشن…
می تونن شادی ها رو دوباره برامون زنده کنن یا غم ها رو…
و خیابون ها همواره شاهد شکل گیری شخصیت ما هستند…..
پی نوشت: پسرمان از حمام در اومده داره خودش رو تمیز می کنه، اعتقاد ایشون اینه که با حمام کردن کثیف می شن! مرد می خواد در این حس و حال باهاشون صحبت کنه و بخواد متقاعدشون کنه که اصولاً حمام رفتن تا به حال کسی رو کثیف نکرده… حالا… به هر شکل ایشون عقیده شون اینه!
