مراسم اعدام در شهر شیراز

چند وقتی هست خبری از انجام یک اعدام در شهر شیراز در فضای نت منتشر شده که به گفته خانم تهمینه میلانی با وجود انتشار پوسترهای بزرگ اطلاع‌رسانی درباره زمان اعدام و اختصاص فضای بزرگ برای اعدام این سه نفر کسی برای تماشا نرفته و این مراسم بدون تماشاچی انجام شده.
حالا این میان، بین کامنت ها، عده ای از سر خوشمزگی نوشته اند که شیرازی ها حال!!! نداشتن برن تماشای اعدام.
سوال من از این دوستان عزیز اینه که تماشای اعدام «حال» می خواد یا «قساوت»؟ یا «بیکاری»؟ این دوستان عزیزی که طی سال های اخیر ساعت پنج صبح از خواب ناز زدن و تشریف بردن زیارت مراسم اعدام خیلی آدم های باحالی بودن؟
ملّت جالبی هستیم، وقتی اعدامی انجام می شه با حضور پرشور مردم همیشه در صحنه که از شدّت ِ باحالی بچه های خردسالشون رو هم برای تماشای اعدام می برن همه بوق و کرنا دست می گیریم و وای و فغان می کنیم که چی بر سر ما اومده که اینقدر طالب دیدن صحنه ی مرگ یه آدم شدیم؟ اگر هم که ورق برگرده و ماجرایی مثل اعدام ِ شهر شیراز اتفاق بیفته شروع می کنیم به مزه پراکنی..
من نمی دونم واقعاً چرا مردم شیراز همه با هم تصمیم گرفتن برای دیدن این صحنه به اون محل نرن، حتی شاید به قول دوستان از فرط بیحالی خواب موندن! اما اگه فقط یک ذره ملت فهیمی بودیم همونطور که اتفاق های منفی کوچیک رو بزرگ می کنیم و اگه کسی دستش رو توی بینیش کرد هزار و یک داستان براش می سازیم، همین اتفاق مثبت رو هرچند کوچیک، هر چند ناخودآگاه و از روی سهو، قدر می دونستیم تا باهاش یه فرهنگ بسازیم.
خندیدن خوبه، اصلاً برای زندگی لازمه. اگر بستن ِ انگ ِ تنبلی به شیرازی ها دل یه عده رو خوش می کنه که بتونن باهاش ساعات خوشی رو سپری کنن خیالی نیست.خدا رو شکر توی ایران قومیّتی نیست که از گزند انگ های بعضاً زشت و زننده در امان مانده باشه، حال آن که تنبلی در قیاس با بعضی از اون صفت هایی که به قومیت های دیگه چسبونده شده اینقدر هم صفت زشتی نیست، اما کاش اصل رو خراب نکنیم. کاش صرفاً برای لودگی و یا اثبات یا نفی یک مسئله، دست روی نقطه ای که از نظر خودمون «نقطه ی ضعف» دیگران هست نگذاریم.