یادداشت های یک دختر نپیچیده....

من اصلنم آدم عقب مونده و گیج و "یه کم دیر می گیریا!" وایناااااایی نیستم!
من خودم خیلی خیلی تحقیق کردم! در حد ماری کوری!!!! شایدم پاستور... بعدش دیدم که من فقط و فقط یه ذره دیر به دنیا اومدم... خب به من چه که تمام عقاید بکر و اختراعات ناب و اکتشافات عظیم، قبل از به دنیا اومدن من توسط آدمای دیگه به مردم معرفی شده؟؟ اگه من فقط دو سه میلیون سال زودتر به دنیا می اومدم، تا حالا کلللی کشفیات داشتم که باورتون هم نمی شد. مثلا من مطمئنم که آتیش رو من کشف (یا اختراع؟؟؟ - نه همون کشف!!!) می کردم. برای این که همین حالاشم همیشه یه فندک تو جیبمه و به هر چیزی که بدونم آتیش می گیره برسم قطعا از خیرش نمی گذرم... مامانم بهم می گه تو مسوول آتیش جهنم می شی! باز خوبه کار اون دنیامون از همین امروز مشخصه.. الحمدلله!
 

 حرمت و احترامی که از بین رفت
خلاصه که می خوام ببینم یه کم دیر به دنیا اومدن این همه شماتت کردن داره؟

مثلا همین دو سه ماه پیش که سریال دکتر قریب رو می دیدم یه موضوعی فکرم رو مشغول کرد، بعد الان دارم درباره ش می نویسم! این هم اصلا ربطی به عقب افتاده بودن من نداره.. دیگرون یه کم عجله دارن زود تا یه سریال تموم می شه روش نقد می نویسن و هی تند تند نظراتشون رو می گن. خب اشتباه می کنن! آدم باید بشینه هی فکر کنه، هی فکر کنه، وقتی که یه صدسالی گذشت و بعد دید دیگرون هنوز به اون موضوعی که قهرمان بحث ما (آخه قصه که نمی گم که بگم قهرمان قصه ما!!) کللی روش مخ گذاشته و بهش فکر کرده اصلا ذهنشون هم نکشیده (بس که ماشالله ماشالله مساله بکر و نابه!!!) اونوقت مثل حالای من سنگین و رنگین بشینه، آستیناش رو بزنه بالا، یه لیوان چای سیب و دارچین داغ دبش و دونبش بذاره کنار کی بوردش و شروع کنه به نقل (دِ بزن زنگو......!!!):

جونم واسه تون بگه که وقتی این سریال رو می دیدم یه چیزی بیش از هر چیز ذهنم رو به خودش مشغول کرده بود و اون رفتار پدر دکتر قریب با ایشون و برعکسش ایشون با پدرشون بود. راستش تو این دوره و زمونه که بچه ها سرور و سالار خونه هستن و پدر و مادرا عملا شدن برده های دست به سینه، دیدن این برخورد احترام آمیز توام با دوستی صمیمانه خیلی جالب و دیدنی بود.

چیزی که توی این رابطه به وضوح دیده می شد یک نوع "رفاقت" بود، اون چیزی که به نظر من واقعا باید وجود داشته باشه... بین یک پدر و پسر، یا یک مادر و دختر، یا یه پدر و دختر و مادر و پسر (قاطی کردم، اصولا منظورم والدین بود با فرزندان!!!). چیزی که متاسفانه من یکی خیلی کم دیدم. قدیم ها، اون جوری که از صحبت های بزرگترای ما هم بر می آد روابط خانوادگی فقط بر مبنای احترام بوده و این که هرچی بابا می گفته همون باید انجام می شده و حرفی روی حرف پدر یا بعضی وقتا مادر نباید گفته می شده. امروز هم که حرف اول و آخر رو بچه ها می زنن. اما رابطه بین دکتر قریب و پدرش اونقدر دوستانه بود که من خیلی جاها رشک بردم به این همه صداقت.

خود من به عنوان یک دختر، هیچ وقت نتونستم حرفای دلم رو برای مادرم بزنم و اون وقتی که پدرم زنده بود هم با این که همه می گن دختر عزیز پدره، اما هیچ هم صحبتی ای وجود نداشت. اگه کاری باید بود انجام بشه انجام می دادم و هنوز هم انجام می دم، حالا چون دختر خیلی مهربون و حرف گوش کنی هم نیستم گاهی غر می زنم و یه وقتایی عربده هم می کشم. اما قدر مسلم اینه که رضایت من این وسط نقشی نداره. دلیلش هم این نیست که من مادرم رو دوست ندارم یا برای پدرم عشق و احترام قائل نبودم، حرف سر اینه که یاد نگرفتیم "رفیق" باشیم! در ابعاد گسترده ترش توی جامعه هم همینه، ما یاد نگرفتیم به هم احترام بگذاریم و در همین حین همدیگه رو دوست داشته باشیم. اما حرف من الان سر همین اجتماع کوچیک خانوادست. از همه بدتر روشیه که صدا و سیما پیش گرفته و توی تمام فیلم ها و سریال ها یه بچه بی ادب زبون دراز رو به عنوان یه نابغه خوش سر و زبون معرفی می کنن و اینجوری به همه بچه ها و بزرگ ترها القا می شه که "درستش همینه"! در صورتی که نیست!

پی نوشت: چیه؟ همینو می خواستم بگم دیگه... دنباله نداره! شاید هم حالا بعدا که یه کمی بزرگ تر شدم (مثلا نود سالم که شد) یه چیز دیگه هم درباره ش نوشتم!

پی نوشت شماره بعد: می گم به نظر شما مطلب زیر تا چه حد صحت داره؟ منظورم اون عکسه.