ترم دوم…

این ترم برنامه ریز ِ کلاس های دانشکده قسم خورده بود کاری کنه که هیچ دانشجویی نتونه بیشتر از دو روز تعطیلی در هفته داشته باشه، یعنی به هر شکلی که می خواستی کلاس ها رو برداری و برنامه بچینی آخرش یکی دو روز به خودت و هفته بدهکار می شدی! این شد که لج کردم و یکی از درس هایی را که برای این ترم پیش بینی کرده بودن حذف کردم و به جاش یکی از دروس ترم بالاتر رو برداشتم. این یکی علاوه بر این که یک روز بیشتر رو در هفته برام خالی کرد، راضی ترم هم می کنه. برنامه نویسی هست با جاوا اسکریپت و استادش هم کلللی دوست داشتنیه.

به هر شکل من یک بر صفر فعلاً از برنامه ریزی آموزش دانشگاه جلوترم و سه روز در هفته تعطیلی دارم. کلللی هم نیشم تا بناگوش بازه که پنج شنبه جمعه م رو نتونستن ازم بگیرن…

پی نوشت اول: یه بار مریم (وبلاگ منی که اهل رفتنم) بهم گفت اشتباهت اینجاست که خیال می کنی عشق یعنی درد کشیدن و غم هجران و… یه روزی به غلط بودن این اشتباهت پی می بری که به یه عشق واقعی برسی.

مریم جونم، خیلی وقته ازت خبری ندارم اما یه جور دیگه به حرفت رسیدم. خدا کسی رو در مسیر زندگیم قرار داد که تصور می کنه عشق و علاقه یعنی هی از فاصله ی شش کیلومتری وایستی و معشوقت رو نگاه کنی و حسرت و آه بکشی! فکر می کنه عشق یعنی کسی رو که دوست داری بگذاری وسط یه جفت سنگ آسیاب و وقتی عصاره ی صبرش از درز و دورز ِ سنگ ها بیرون زد و بار و بندیلش رو جمع کرد و دُمش رو گذاشت روی کولش و یه جفت پای اضافی (البته در مورد من دو جفت بود!) هم قرض کرد و د ِ برو که رفتی، باز آه بکشی و التماس کنی که بمونه…

خدای من شاهده که تحمل چنین وضعی برای من امکان پذیر نیست! من نمی تونم حتی یک ثانیه تصور کنم که اسیر یک آدم هستم، اگه آدم ِ حرف شنوی بودم الان اوضاع زندگیم این نبود به خدا!

پی نوشت بعدی: لازم نیست اشاره کنم که این مورد هیچ ربطی به اون ویبره ی پست قبلی نداره، درسته؟

پی نوشت بعدتری: چند عکس از مارلی